امشب فیلم  کوری را دیدم. خواستم حالا که خودم حرفی برای گفتن ندارم؛ از این اثر که بر اساس رمان ساراماگو است بگویم. ولی بعدا دیدم زیاد فیلم روایت کرده‏ام. گفتم چند سطری راجع به اصل فیلم دیدن خط‏خطی کنم.

متاسفانه باید نگاه مردم‏مان به فیلم و سینما را به انبوهی از نگاه‏های مخشوش و ناصحیح دیگر اضافه کنیم. غالب مردم نسبت به سینما همان تصوری را دارند که مثلا نسبت به تماشای مسابقه فوتبال تراکتورسازی و استقلال در ذهنشان است. یعنی صرفا یک سرگرمی برای گذران وقت، همراه با چاشنی هیجان و خنده؛ که البته در جای خود لازم است.
وقتی به کسی می‏گویم تماشای چند فیلم خوب در هفته مفید است انگار از عالم دیگری حرف می‏زنم. چون در تصورش مفید بودن و فیلم دیدن، هیچ سنخیتی باهم ندارند. دلیل این ذهنیت را می‏توان از روزنه‏های مختلفی جستجو کرد. از جمله وضعیت فرهنگی جامعه، سیاست‏های فرهنگی، دغدغه‏های اصلی مردم، عدم آگاهی صحیح از حقیقت هنر، وضعیت اقتصادی و بسیاری از دلایل ریز و درشت دیگر. اما دلیل ما برای اهمیت داشتن سینما چیست؟ اگر ادعا می‏کنیم هنر و بالاخص سینما -که به‏نظرم عصاره تمامی هنر‏هاست- مفید است؛ این فایده چیست؟
تنها به یک فایده -که فکر می‏کنم مهم‏ترین و پوشیده‏ترین است- اشاره می‏کنم و آن زندگی کردن با فیلم است.
ما با نشستن پای یک فیلم در عرض دو ساعت طعم زندگی‏های گوناگونی را می‏چشیم. گفتم زندگی‏ها چرا که به تعداد شخصیت‏های فیلم زندگی می‏کنیم آن هم در شرایط روانی، اجتماعی و جغرافیایی مختلف و این یعنی زیستن چندین‏باره و چندین‏گونه، به‏دست آوردن تجربه‏های ارزشمند، داشتن نگاه‏های رنگارنگ به زندگی و از همه مهم‏تر درک اندیشه‏ها و نگاه‏‏های متفاوت و حتی متناقض با دیدگاه‏ها و ذهنیت‏های شخصی خودمان. کسی که زیاد فیلم می‏بیند به خود اجازه گمراه‏ خواندن دیگران را نمی‏دهد. گرچه راه را از چاه می‏شناسد ولی کسانی که در چاه افتاده‏اند را دوزخی و خود را بهشتی نمی‏داند. کسی که زیاد فیلم می‏بیند دچار بیماری مطلق‏بینی و تک گویی نمی‏شود؛ سایه‏وسفید نمی‏بیند گرچه زیاد فیلم سیاه‏وسفید می‏ببیند. 
به نظرم اگر ده‏ها فایده مهم دیگر سینما را هم نادیده بگیریم از کنار درک دیگران که درمان کوری‏ است نمی‏توانیم به‏راحتی بگذریم.